In 2021 vertel ik het verhaal achter de moord op de Zweedse premier Olof Palme. Hij werd in 1986 doodgeschoten in Stockholm. De Zweedse justitie…
Bestsellerauteur Stieg Larsson heeft vanuit zijn graf de moord op Olof Palme opgelost. Dat beweren krantenkoppen over de hele wereld. Niet gehinderd door dossierkennis rennen…
Ik moest onwillekeurig denken aan Inspector Morse, de man die ons leerde dat moordenaars soms universitaire titels voeren en voorbeeldige beroepen beoefenen. Morse is fictie. Dat geldt niet voor de “campusmoorden”: twee onopgeloste moorden op jonge academici in België. De ene in 1980 in Brussel, de andere in 1993 in Antwerpen. De politie tast in het duister naar het motief, maar vermoedt dat ze door dezelfde persoon zijn gepleegd.
Jan Lampo schreef een boek over deze twee opmerkelijke cold cases. Het heet De Campusmoorden en verscheen in 2011 bij Lannoo. Ik heb het nu pas gelezen. Dat is laat, maar ik heb een alibi: ik heb tussen 2008 en najaar 2015 wegens verblijf in het buitenland geen enkele Belgische boekhandel bezocht.
Nieuwbakken historicus Peter De Greef was 24 toen hij in november 1980 werd doodgeschoten op een trottoir in Brussel. Ruim twaalf jaar later, in februari 1993, werd in het Antwerpse stadsdeel Wilrijk de toen 34-jarige Daniëlle Girardin vermoord met een messteek. Zij werkte als assistente van een filosofieprofessor aan de Vrije Universiteit Brussel.
Het opruimen van de resten van een zelfmoordterrorist is ongetwijfeld een smerig karwei. Maar waarschijnlijk is het minstens zo luguber, zo niet erger, als je op een vrolijke lenteochtend een paar vuilniszakken tegenkomt met stinkende, doch keurig versneden lichaamsdelen van onbekende herkomst. Geef toe: een zelfmoordterrorist doet na gedane zaken niemand meer kwaad, maar van een seriemoordenaar weet je nooit wanneer hij weer opnieuw in stukken gehakte lijken begint rond te strooien. België heeft zo’n bloeddorstig figuur. Of moet we zeggen: had zo’n figuur?
De Slachter van Bergen wordt deze moordenaar genoemd. In maart en april 1997 dumpte hij (of zij?) op vijf verschillende plaatsen vuilniszakken met stoffelijke resten. Dat gebeurde telkens in de omgeving van de Belgische stad Mons (Bergen is de Vlaamse naam). Uiteindelijk werden nog enkele andere vondsten aan de vuilniszakdumpingen gekoppeld. Na wat onaangenaam puzzelwerk constateerden de onderzoekers dat de resten afkomstig waren van vijf vrouwen tussen 21 en 46 jaar oud. De politie stond voor een raadsel en staat dat nog, want de moordenaar is nooit gevat.
De slachtoffers hadden met elkaar gemeen dat ze rondhingen in de stationswijk van Mons, die zoals andere stationswijken veel verlopen figuren aantrekt. Het waren allemaal vrouwen met een verkreukeld verleden die in hun omgeving nauwelijks werden gemist. Psychische problemen, op de klippen gelopen relaties, drank, drugs… Het hele gamma aan sociale ellende was al aan ze voorbijgetrokken toen ze kennismaakten met de beul die hen uiteindelijk van het leven zou beroven.