Recensie Netflix-serie The Investigator
Een afscheidsbriefje en een trouwring: meer liet Carole Packman niet achter. Elf jaar later kreeg haar man Russell levenslang. Hij zou Carole hebben vermoord. Maar haar lijk is nooit gevonden.
Dat is het uitgangspunt van The Investigator, een vierdelige true crime-reeks op Netflix. Carole Packman was een keurige huismoeder in het Engelse Bournemouth. Ze verdween in 1985. Haar toen 16-jarige dochter Sam kreeg nooit antwoord op de vraag wat er was gebeurd. Bijna dertig jaar later nam ze Mark Williams-Thomas in de arm, de Engelse Peter R. de Vries. Hij doet in The Investigator verslag van zijn zoektocht naar de waarheid. Op het gevaar af een spoiler alert te geven: er is geen happy end. Maar de serie, oorspronkelijk gemaakt voor ITV, staat wel garant voor een onthutsend avondje bingewatching.
Neem eens een minnares in huis
Williams-Thomas portretteert een middenklassegezin waarin, op het eerst gezicht, het leven even rimpelloos is als een botoxreclame. Carole en Russell hebben een leuke dochter en goedbetaalde jobs, dragen dure kleren en een Rolex, en bezitten een kast van een huis waarvoor menigeen een eh… moord zou doen.
Binnen het gezin zit het echter goed scheef. Russell slaat zijn dochter, vernedert zijn vrouw en jaagt rokken. Een van die rokken draagt Patricia Causley. Russell presteert het om zijn jonge minnares uit te nodigen om bij zijn eigen gezin te komen inwonen. Zijn wil is wet, dus zo geschiedt. Dochter Sam weet wat Trish ‘s nachts met papa doet, maar Patricia is een vrolijke, vlotte meid. Sam vindt haar op den duur leuker dan haar eigen, introverte moeder. Herkent u uw eigen gezin, zoek dan nu hulp.
De onhandige fraudeur
Dan is Carole verdwenen. Als iemand informeert waar ze is, noemt Russell een of ander buitenland. Na drie maanden geeft hij haar toch als vermist aan. De politie ligt er niet wakker van. Als een vrouw bij de speurders komt vertellen dat zij Carole Packman is en dat niemand zich zorgen moet maken, is de case closed. Russell en Patricia hebben het intussen goed. Hij neemt zelfs Patricia’s achternaam aan. Sam heeft een zware periode, maar krabbelt weer op en wordt zelf moeder.
In 1993 probeert Russell, nu geilend op zijn levensverzekering, zijn eigen dood in scène te zetten. De poging tot fraude eindigt met een gevangenisstraf. Was Russell toen niet zo stom geweest, had The Investigator zich nooit over de zaak-Packman gebogen, want pas dan begint de politie zich vragen te stellen over Carole. Russell ontkent alles, maar krijgt toch levenslang. Merkwaardig, want er is geen lijk, zelfs geen spoor van geweld. Carole lijkt in lucht opgelost.
De dader als regisseur
The Investigator leunt half op gedramatiseerde scènes, half op interviews en zit zoals elke Netflix-serie gelikt in elkaar. Het werkt. Alleen een bruut blijft blind voor de vertwijfeling van dochter Sam en haar zoon. Er zit vaart in. Zoals bij Peter R. de Vries worden belangrijke nieuwtjes per telefoon medegedeeld als Williams-Thomas juist achter het stuur van zijn auto zit.
Toch lijkt de tot journalist omgeschoolde rechercheur eerst niet meer te bereiken dan de politie. De kentering komt als Russell zich roert. Vanachter de tralies bestookt hij Williams-Thomas met leugens, halve waarheden en misschien zelfs de waarheid – wie zal het zeggen? Zo ontpopt de veroordeelde manipulator Russell zich gaandeweg als de onzichtbare regisseur van The Investigator. En voortdurend waart de schaduw van Patricia rond, die meer dan eens de identiteit van Carole blijkt te hebben aangenomen en wier rol almaar onfrisser wordt. Hitchcock’s Vertigo was realistischer dan Sir Alfred dacht.
Te zien op Netflix.
