Muziek is op haar mooist als als je haar niet precies kunt plaatsen, qua stijl noch inhoud, en wanneer ze iets te raden laat. Goldfrapp maakt zulke muziek.
Balancerend tussen kunst en kitsch, sleaze en chic, lieflijk en bitchy, licht en zwaar, dromerig en realistisch, electro en folk, glam en disco, pop en avantgarde, futurisme en nostalgie… ja, daar ergens maakt het duo Alison Goldfrapp en Will Gregory al bijna twintig jaar wonderlijk mooie liedjes die beelden oproepen van witsatijnen nachten, fonkelende vloeistofdia’s, hete technofeesten en ijzige madammen met wie je toch aanpapt ondanks het mes dat ze in je rug steken.
*** Lees verder onder de foto ***
Feeërieke operastem
Niet dat Alison Goldfrapp zelf zo ijzig is. Ze lijkt eerder het verlegen type dat zich pas op het podium echt durft laten gaan. Dat merkte je ook in de Roma in Borgerhout, waar Goldfrapp op 19 oktober 2017 passeerde. Veel bindteksten kwamen er niet uit Alisons gouden keeltje, maar wat ze zei was lief. Bijvoorbeeld dat ze blij was terug in België te zijn, wat elke artiest zegt, maar in haar geval kan het kloppen: ze heeft, lang voor muziek haar broodwinning werd, in België gewoond en gewerkt.
Goldfrapp bezocht Antwerpen ter promotie van het laatste album Silver Eye, overigens geen verrassende, maar wel een goeie plaat. Will Gregory ontbrak zoals gewoonlijk. De man laat zich tijdens concerten steevast vervangen door een begeleidingsband. Die was in de Roma genderneutraal: twee dames, twee heren. Twee maal keyboards, een bas met een batterij effectpedalen, en drums. Geen gitaren, maar die mis je niet bij Goldfrapp. De set was slim opgebouwd, met aan het begin drie kleppers om de stemming erin te brengen: het aloude en onverslijtbare Utopia, waarin La Goldfrapp bewees ook op haar 51e te beschikken over een feeërieke operastem, de sterke single Anymore en het altijd denderende Train.
Hierna werd gas teruggenomen met een mengeling van oud en nieuw, vaak meer ingetogen werk, dat qua geluid en kwaliteit gemakkelijk naast elkaar kan staan. Het klonk sprookjesachtig en mysterieus, alsof het aan kwam waaien vanuit een ander universum waarin niets is wat het lijkt, en telkens met een donkere ondertoon. Was Goldfrapp een paar jaar eerder begonnen, had David Lynch ze vast opgepakt voor de soundtrack van Twin Peaks of Lost Highway. Systemagic, de song waarvan ik vermoed dat Prince er de jongste maanden in de hemel op danst, luidde een groovende finale in, met een paar oudjes als Ride a White Horse en het onvermijdelijke Ooh la la, de beste single die T. Rex nooit opnam.
Goldfrapp in tegenlicht
Andere concerten zijn een aanslag op het trommelvlies, die van Goldfrapp zijn een aanslag op het hoornvlies. Je moet, met al die flikkerende discolampen, vooral geen epilepsie hebben. Meestal baadde de groep in scherp tegenlicht en zag je van Alison Goldfrapp, in zwart latex, vooral het silhouet. Het zou best kunnen dat zij het publiek beter kon zien dan andersom. Die soms letterlijk oogverblindende presentatie zit het tussen ouderwetse science fiction en stampende toekomstmuziek badende repertoire wel als gegoten. Dit soort nummers uitvoeren in jeans onder tl-licht zou een anticlimax zijn.
Twee toegiften kwamen er. In Black Cherry leek er voor het eerst enige sleet op Alisons stem te zitten, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het machtige Strict Machine. Dat is al straffe kost in de studioversie, maar live klinkt het nummer een stuk rauwer (fantastische drummer!) en met Alisons engelenzang lichtelijk bedwelmend. Een optelsom van alles wat Goldfrapp bijzonder maakt, en het bewijs dat ook synthesizers kunnen rocken. Voorwaar, wonderful electric.
